System Zielonej Karty powstał 25 stycznia 1949 roku na mocy Rekomendacji Genewskiej Nr 5 Organizacji Narodów Zjednoczonych, skierowanej do rządów europejskich krajów członkowskich ONZ. System ten funkcjonuje praktycznie od 1 stycznia 1953 r., a w Polsce od 1958 r.
Podstawowe cele Systemu to maksymalna ochrona posiadacza pojazdu, zagwarantowanie wypłaty świadczeń dla poszkodowanych w wypadkach spowodowanych ruchem pojazdu zagranicznego w kraju odwiedzanym, oraz zapewnienie swobody przekraczania granic.
System Zielonej Karty funkcjonuje wg. systemu jednolitych dwustronnych umów zawieranych między Biurami Narodowymi (obecnie 47 biur), reprezentującymi rynki ubezpieczeniowe. Biuro Narodowe to zawodowa organizacja ubezpieczycieli prowadzących w danym kraju działalność ubezpieczeniową w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych. Biura Narodowe mają wyłączne uprawnienia do wystawiania dokumentów ubezpieczeniowych czyli Zielonych Kart (międzynarodowych certyfikatów ubezpieczeniowych).
Członkiem Systemu ZK są Biura Narodowe reprezentujące rynki ubezpieczeniowe państw europejskich,
reprezentujące rynki pozaeuropejskie z basenu Morza Śródziemnego (Maroko, Tunezja), oraz Biura Narodowe reprezentujące rynki azjatyckie (Izrael, Iran).
Warunkami członkostwa są m.in. uznanie Biura Narodowego przez władze państwowe danego kraju, wprowadzenie obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów, przedstawienie gwarancji finansowych, czy zapewnienie swobody przepływu środków na pokrycie zobowiązań.
Większość Biur Narodowych podpisało Wielostronne Porozumienie Gwarancyjne (tzw. Porozumienie Wielostronne) z 1991 r., co praktyce oznacza brak obowiązku legitymowania się certyfikatami Zielonych Kart w tych krajach. Do Porozumienia Wielostronnego należy obecnie 34 spośród 48 członków Systemu Zielonej Karty, w tym Polskie Biuro Ubezpieczycieli Komunikacyjnych.
****
Opracował RN, na podstawie: (red.) Stanisław Rogowski „Ubezpieczenia komunikacyjne”, Wyd. Poltext, Warszawa 2008 oraz https://pbuk.pl/